Drarry 17

TADAM! Jest rozdział. Tak, wiem! Spóźniony, ale to wszystko przez wenę. 

Dziękuje osobom, na FB, które pomagały jej szukać. Mam nadzieję, że więcej nie ucieknie na tak długo :c 

Nie wiem kiedy dokładnie pojawi sie kolejny rozdział, więc proszę o kolejną dawkę cierpliwości. 

No i tak na koniec witam wszystkich nowych czytelników na pokładzie naszego statku miłości. 

-Dlaczego mam trzymać się od niego z daleka? Zrobił Ci coś? Dla mnie był całkiem miły. -Powiedział Harry patrząc bacznie na dziwnie spiętego Dracon'a.

-Po prostu nie chcę byś się z nim zadawał. Miły to on jest z pozoru! Pamiętasz gadki, że Ślizgoni są fałszywi? On jest przykładem właśnie takiego Węża. –Draco powoli zsunął się z łóżka i zaczął powoli zdejmować z siebie ubrania. –Śpisz tutaj, prawda? I nie wracajmy już do tematu Adriana. Po prostu nie zbliżaj się do Pucey’a. –Malfoy już po chwili miał na sobie jedynie bokserki i spoglądał na Harry’ego z delikatnym uśmiechem.
Brunet przełknął ślinę spoglądając na to wyjątkowo seksowne ciało, które miał okazję już nie raz podziwiać, ale za każdym razem zdawało się zaskakiwać go pięknem. Po godzinie spali już wtuleni w siebie. Musieli odespać to co się wydarzyło.

----

Następnego dnia pojawili się na śniadaniu. Harry poszedł do swojego stołu, by zasiąść do posiłku w towarzystwie Rona i Hermiony. Draco rzucił mu jedynie tęskne spojrzenie i skierował się do stołu Ślizgonów, by następnie włączyć się w rozmowę jaką prowadził Zabini z kilkoma innymi domownikami. Bardzo dziwne było opóźnienie w podaniu posiłków. Zazwyczaj już po wejściu do wielkiej Sali na uczniów czekały talerze pełne jedzenia, ale tym razem tak nie było. Ron spoglądał z rozpaczą na swój pusty talerz, na którym przecież powinny leżeć jego ulubione kiełbaski z cebulką i tosty francuskie. Dlaczego ich tam nie było?! Przy stole nauczycielskim siedzieli prawie wszyscy członkowie grona pedagogicznego prócz Remusa i Hagrida. Snape i Syriusz wrócili widocznie do szkoły jakoś nad ranem. Mistrz Eliksirów siedział na swoim miejscu bynajmniej nie dając po sobie poznać, że on też czuje dziwne rozdrażnienie z powodu napięcia panującego w Wielkiej Sali. Syriusz miał na policzku plaster i był to jedyny widoczny dowód na ciężkie przeżycia z nocy. Ojciec Chrzestny Harry’ego siedział przy profesor McGonagall co jakiś czas pochylając się w jej stronę, by szepnąć coś na co jednak czarownica wzruszała ramionami mając nieco zaniepokojoną minę.
W końcu za zdobionym pulpitem pojawił się Dyrektor widocznie z czegoś bardzo zadowolony.

-Moi drodzy. Wybaczcie, że posiłek się opóźnia jest to jednak spowodowane pewną bardzo istotna sprawą, która dotyczy nas wszystkich. –Pochłonął dosłownie wzrokiem wszystkich obecnych na śniadaniu. W końcu odezwał się ponownie i brzmiał nieco poważniej niż przedtem. –W naszej szkole gościć będzie z dniem jutrzejszym Pani Rita Skeeter. Pani Reporter Proroka Codziennego będzie pisać książkę, w której opisze życie codzienne uczniów naszej szkoły. Będzie się pojawiać na posiłkach, zajęciach, Waszych przerwach. Możliwe, że będzie chciała przeprowadzić z kilkoma uczniami wywiady. Mam nadzieję, że pomimo pewnych uprzedzeń pomożecie Pani Skeeter. Jest to na pewno dobry pomysł, by zareklamować naszą szkołę. –Albus był widocznie bardzo zadowolony z tak „wiarygodnego” sposobu zareklamowania szkoły. –Nie przeciągając dłużej.. życzę Wam smacznego śniadania.

Jak na zawołanie na stołach pojawiły się talerze pełne jedzenia. Jednak Harry, Ron i Hermiona jakby trawiąc dopiero nowe wieści nawet nie zwrócili uwagi na pachnące śniadanie.

-Czy tylko ja mam wrażenie, że jej wizyta ma jakieś drugie dno? –Powiedział Harry nalewając sobie soku dyniowego. –Ta kobieta prędzej obrzuci szkołę mięsem niż napisze choć jedno pozytywne słowo.

-Musimy jej unikać. –Wtrąciła się Hermiona. –Pamiętacie co wyprawiała podczas Turnieju Trójmagicznego? Dzięki niej stałam się czarownicą zmieniającą mężczyzn jak rękawiczki. –Warknęła nakładając sobie na talerz nieco sałatki owocowej.

-A co ja mam powiedzieć? –Mruknął Harry dość zrezygnowanym głosem. –Wyszło na to, że w czwartej klasie miałem dwanaście lat i płakałem za każdym razem, gdy ktoś wspominał przy mnie moich rodziców. –Marudząca dwójka spojrzała na Rona, który miał już na talerzu stosik kiełbasek.

-No co? –Spytał patrząc to na przyjaciół to na swoje śniadanie. –Choć raz dano mi spokój i nie wypisywano na mój temat nic głupiego. Wystarczy, że na tle świętych rodzin moja wypada dość biednie.

Nagle Harry zarejestrował, że po obu stronach jego głowy pojawiły się rudawe czupryny.

-Fred, George? –Powiedział i spojrzał kolejno prosto na roześmiane twarze bliźniaków.

-Ach!-Westchnął Fred w iście bolesnym stylu. –Pojawi się w szkole nowa twarz...

-..przez nas dość dobrze znana. –Dokończył George.

-Co Ty na to Bracie, by umilić jej pobyt w szkole tak jak prosił Dyrektor?

-Zgadzam się!

Hermiona odchrząknęła i zwróciła w końcu na siebie uwagę.

-Chłopaki.. nie możecie jej nic zrobić. Nawet jeśli jest wredną jędzą to pamiętajcie, że ja i Harry jesteśmy prefektami i nie pozwolimy by..

-Oj Mionia!- Mruknął Fred. –Uroczyście przysięgamy, że nie umrze.. to Ci wystarczy? –Puścił oko do swojego brata bliźniaka. –Przetestujemy na niej trochę rzeczy z naszego sklepiku i tyle.

-Dokładnie. Poza tym udało się nam w końcu załatwić odpowiednią osobę do prowadzenia naszego biznesu kiedy my.. –Wskazał na siebie i Freda. –..będziemy zajęci „nauką”. Pewien miły jegomość…

-..całkiem podobny do naszego koleżki Blond Narcyza.

-W sensie do Draco? –Spytał Ron, upewniając się czy aby na pewno rozumie.

George zaklaskał wręcz z uznaniem.

-Brawo. Dokładnie o niego chodzi. Może jednak masz choć odrobinę naszej inteligencji, Drogi Braciszku. W każdym razie..- Kontynuował.- ..pewien godny zaufania chłopaczek, który skończył edukację w szkole magii w Nowej Zelandii raczył zgłosić się do pracowania u nas. Ma tlenioną blond czuprynkę. Gdyby nie urokliwa dokumentacja pełna jego wyczynów z jego szkoły pewnie nie zdecydowalibyśmy się go zatrudnić.

-Chłopak podobny do Dracona? –Zaciekawił się Harry. – Aż ciężko mi w to uwierzyć. Draco jest tylko jeden jedyny! –Spojrzał za siebie i napotkał zaintrygowany wzrok Malfoy’a. Blondyn patrzył na niego ze znanym mu utęsknieniem. Harry poczuł przyjemne łaskotanie w okolicy żołądka.

-Mniejsza o naszego pracownika. Możecie nam powiedzieć czy mamy oficjalne pozwolenie na uprzykrzanie pobytu w szkole tej chodzącej, ślepej sklątce tylnowybuchowej?

Ron i Harry kiwnęli głowami, zaś Hermiona milczała. Fred i George uznali to za pozwolenie, więc po chwili znikli gdzieś w tłumie wychodzącym już z Wielkiej Sali po skończonym śniadaniu.

-Przydałoby się zacząć nabór do naszego Klubu Pojedynków. –Wspomniał Ron, kończąc pochłanianie ostatniej kiełbaski. –Zastanawialiście się kogo w to wciągnąć?

Harry oparł brodę o dłonie. Fakt był taki, że wciąż nie wiedział za bardzo kto ze szkoły byłby skory uwierzyć w ich historię o złych zamiarach Dyrektora. Na pewno nim zachęcą Krukonów i Puchonów powinni mieć po swojej stronie zaufane Lwy. Draco wspominał mu raz, że zaczeka nieco nim postanowi wkręcić w ćwiczenia Ślizgonów, dodatkowo zapewniał, że Węże potrafią walczyć i nie potrzebują aż tak Klubu Pojedynków jak reszta szkoły. Harry rozejrzał się po wielkiej Sali. Przy stole Gryffonów siedziało jeszcze kilka osób. Na pewno zgodzą się bliźniaki, Ginny, Neville, ale z Seamus’em może być ciężko. Dean pewnie dołączy, ale dopiero wtedy kiedy pojawi się tam Finnigan, więc nie ma co go pytać. Colin i Denis Creevey powinni się zjawić dla samego faktu, że będzie to prowadzić właśnie Harry Potter. Luna przyjdzie bo.. bo po prostu przyjdzie. Na razie Lovegood jest jedyną osobą spoza Gryffindoru, którą Harry chciałby mieć po swojej stronie. Możliwe, że jej wkład w Żonglera będzie mieć dla całej sprawy spore znaczenie, w końcu przyda się medialny opór, a ciężko będzie przejąć Proroka Codziennego.

-Mam kilka osób na oku, więc się nie martwcie. Na razie potrzebujemy zaufanych osób, które nie polecą od razu na skargę, że w szkole otwieramy coś nielegalnego. –Harry w końcu zabrał się za jedzenie jajecznicy na bekonie. Jeśli mają dziś zacząć działać to muszą mieć wszyscy dużo sił.

-Od jakiej lekcji zaczynamy? –Zmienił temat Ron.

-Eliksiry.-Oznajmiła Hermiona i upiła łyk soku dyniowego. –Ciekawe jak się ma Remus..

Chyba wszyscy zastanawiali się nad tym jak się czuje i czy Tom powiedział mu o tym co się stało. Jednogłośnie uznano przecież, że lepiej będzie jeśli Lunatyk pozostanie w nieświadomości co do tej przykrej sytuacji. Nie chcieli, by Remus czuł się winny.

----

Siedząc w gospodzie pod Świńskim Łbem Harry, Ron i Hermiona oczekiwali na pierwszych, przyszłych członków nowo powstałej grupy PZDiK. Harry uprzedził o spotkaniu osoby, które chciał włączyć do Klubu Pojedynków. Nagle do pokoju na poddaszu, gdzie czekała cała trójka wszedł właściciel lokalu. Spojrzał na siedzących przy stole uczniów i zapytał.

-Chcecie się czegoś napić? –Był to człowiek w podeszłym wieku o dość ponurej posturze. Gdyby nie broda z siwizną pewnie widać byłoby zmęczenie i czas, które odbiły na jego twarzy widoczne ślady. Dziwna szrama przebiegająca przez jego policzek ginęła w szarawych włosach jego brody. Może prowadzenie tak obskurnego miejsca nie było szczytem jego marzeń? Może kiedyś liczył na więcej?

Hermiona spojrzała niepewnie na Harry’ego i Rona po czym odparła.

-Herbaty..

Mężczyzna po chwili wrócił po schodach do kuchni, która musiała być równie obskurna jak reszta lokalu, ale lepiej w tym momencie o tym nie myśleć.

-Kogo zaprosiłeś? –Spytała Hermiona spoglądając na swoje dłonie. Widocznie nie tylko Harry był poddenerwowany tym wszystkim. Zwłaszcza, że oficjalnie to on odpowiadał za powstanie klubu.

Harry podał Hermionie kartkę, na której wypisane było kilka imion. Ron zerknął na kartkę znad ramienia Miony i zacmokał z podziwu.

-No, no. Widzę, że zaczynamy z grubej rury. –Dodał Ronald i podszedł do niewielkiego okienka tuż przy samej podłodze, które dawało mu widok idealnie na drogę prowadzącą do Karczmy. Widać było niewielką grupkę osób, która z każda chwilą zbliżała się coraz bardziej w stronę „Świńskiego Łba”. –Już idą. –Ogłosił z uśmiechem.

Po niedługiej chwili dało się słyszeć tupot stóp, gdy uczniowie wchodzili na piętro. Pierwsze pojawiły się uśmiechnięte buzie Ginny i Luny. Zaraz po nich wszedł Neville oraz Fred i George.
Harry powitał wszystkich radosnym uśmiechem i poprosił, by wszyscy zajęli wolne miejsca. Poczekali jeszcze chwilę aż właściciel przyniesie im po herbacie.  Teraz Harry dopiero poczuł jak bardzo się denerwuje. W końcu trzeba coś wszystkim obecnym wytłumaczyć.

-Cześć. –Zaczął trochę nieśmiało. – Poprosiłem Was byście tu przyszli, bo wiem, że podzielicie nasze zdanie co do.. tego wszystkiego co się dzieje w szkole i w Ministerstwie. Nim jednak zacznę chciałbym byście mi obiecali, że to wszystko co tu powiem zostanie między nami.

Momentalnie jak na zawołanie z miejsc zerwali się Fred i George, by następnie położyć swoje prawe dłonie na piersi.  Po chwili powiedzieli jednogłośnie.

-My! Szanowani i poważani Dziedzice Rodu Weasley, przysięgamy na wszystko co dla nas drogie i święte. Przysięgamy na skarbnicę wiedzy psotników – starą skrzynię dziadka Goderola – na naszego wiekowego, rodzinnego puchacza i na nasz sklep, że nic co tu usłyszymy nie wyjdzie na światło dzienne, a jeśli już to nie z naszych ust. –Skłonili się i usiedli z powrotem na swoje miejsca. Luna siedząca obok aż im zaklaskała.

Harry kiwnął głową w podzięce, że Ci wzięli sobie do serca całą sprawę.

-Z początkiem roku spotkałem się z Tom'em Riddle’m, który wytłumaczył mi co planuje Ministerstwo z pomocą Dumbledore’a. –Harry chciał na sam początek wyjaśnić im wszystkim skąd wzięła się u niego taka zmiana poglądów i wybór strony, która do tej pory była uważana za tą złą. Opowiedział im dokładnie czego się dowiedział i co planują zrobić by choć trochę uniemożliwić Albus'owi na stworzenie swojej własnej armii w szkole.

-Matka nam mówiła, że gdyby nie Ty i Voldemort nasz ojciec byłby już w drodze na cmentarz. –Powiedział George za co dostał łokciem w bok od siedzącej obok niego Ginny. Akurat sprawa ratowania niektórych członków Ministerstwa była dobrze znana dzieciom Artura i Molly. Pan Weasley miał zostać „uciszony” przez Ministerstwo, które chciało pozbyć się ludzi mogących w przyszłości jakkolwiek przyczynić się do upadku Knott'a. Artur nie raz wspominał, że Korneliusz nie nadaje się do sprawowania tej posady. Zależy mu tylko na stołku i pieniądzach zamiast dobru swoich ludzi i świata czarodziejów.
-Co zamierzasz, Harry?-Spytała Luna. –Wspieramy Cię i nie chcemy pozwolić Dyrektorowi na tworzenie w szkole jakiejś armii nieletnich dzieci. –Chyba pierwszy raz wszyscy widzieli Lovegood taką poważną. Jej postawa całkowicie się zmieniła.

Harry wyjaśnił dokładnie czym zajmowałby się Klub Pojedynków. Chciał też, by bliźniacy i kilka osób, które uznają za odpowiednie, zajęli się uprzykrzaniem życia Albus'owi. Oczywiście Fred i George przyjęli swoje zadanie z radością i pełnym zapałem.

-Suchej nitki na nim nie zostawimy, Szefie! –Roześmiali się.

-A gdzie prowadzone będą te ćwiczenia klubu? –Spytała Ginny. To było bardzo ważne pytanie zwłaszcza, że Harry jeszcze im nie wspominał o miejscu, gdzie będą przez najbliższe tygodnie ćwiczyć.

-Komnata Tajemnic jest już dostosowana do ćwiczeń. Nie będziemy używać przejścia w łazience Jęczącej Marty, tylko wybierzemy to przy granicy z zakazanym lasem. Myślę, że tamto będzie mniej problematyczne i nie będziecie musieli używać wężomowy. –Wyjaśnił sięgając po kartkę na której napisane były ich nazwiska. –Chciałbym byście mi powiedzieli czy macie może pomysł kogo jeszcze włączyć w te spotkania? Pamiętajcie by te osoby były dyskretne i nie wydały nas przy pierwszej okazji. W końcu w grę wchodzi sprzeciwienie się Dyrektorowi i Ministerstwu. –Szkoła liczyła sporo uczniów, ale ciężko było wybrać osoby godne zaufania, zwłaszcza w tak ciężkich czasach, kiedy naprawdę nie wiedziało się do końca komu ufać. Hermiona zaproponowała Padmę i Parvati. Harry nie był do końca pewny czy dziewczyny będą się nadawać. Draco miał lekki uraz do Padmy odkąd na początku roku Harry niby z nią chodził. Przez chwilę Harry’emu przemknęła przez myśl Cho Chang, ale szybko pożegnał się z tym pomysłem. Chang zmieniała koleżanki jak rękawiczki i nie była chyba odpowiednią osobą do włączenia do klubu pojedynku. Na dodatek jej ciotka pracowała w Ministerstwie. To było zbyt ryzykowne.

-Proponujemy Lee Jordan'a! –Powiedział w końcu Fred. –Jest naszym kumplem i nienawidzi Ministerstwa odkąd wysłano jego wuja do Azkaban'u za coś czego nie zrobił. Na pewno chętnie przyjdzie na spotkania i pomoże nam wkurwiać Albus'ka.

-Super. Zawsze jedna osoba więcej. No i faktycznie z tego, co mówisz powinien nas wspierać bez obaw o ewentualne wydanie. –Harry’emu całkiem z głowy wypadł Lee, który przyjaźnił się z bliźniakami od pierwszych dni w szkole. Skoro dodatkowo nie trawił Ministra, więc głupotą byłoby go nie zwerbować.

Ginny zaproponowała Angelinę Johnson, Kate Bell i resztę drużyny Quidditch'a. Harry kiwnął głową, zapisując na kartce nazwiska ewentualnych osób, które w przyszłości przyszłyby na zajęcia. Będzie musiał w któryś dzień przejść się z Hermioną po szkole, by popytać te osoby o członkostwo. W razie odmowy będą chyba zmuszeni rzucić częściowe Obliviate na konkretnych uczniów, tak by nie pamiętali tej rozmowy.

-Harry, a co ze Ślizgonami? –Neville do tej pory siedział raczej cicho. –Też się pojawią?

-Proponowałem to Draconowi, ale zapewnił mnie, że wężom nie potrzeba Klubu Pojedynków. Potrafią walczyć. No cóż.. ich strata. Ja dodatkowo chce Wam pokazać też inne przydatne zaklęcia, nie tylko te używane podczas pojedynkowania się.

-Nauczysz nas jak wyczarować Patronusa? –Spytał ponownie Neville.

-Jasne. To właśnie jedno z tych zaklęć, które chce byście poznali. Dodatkowo chce Wam powiedzieć, że nie tylko ja będę Was uczyć. Będą to robić również Syriusz i Remus. Ja nie zawsze dam radę. Mam pewne zadanie od Tom'a,  za które musze się wziąć. Może mi to zająć trochę czasu. Myślę, że spotkania dwa razy w miesiącu, na przykład w soboty będą dobrym wyborem.

Wszyscy zgodzili się chórem, że dwa razy w miesiącu wystarczą.

-Świetnie. –Hermiona uśmiechnęła się radośnie. –W takim razie widzimy się w przyszłą sobotę o godzinie siedemnastej przy Błoniach. Zaprowadzę Was do wejścia do Komnaty Tajemnic. Później sami będziecie tam przychodzić i lepiej byście nie robili tego w dużych grupkach, by nie zwracać zbytniej uwagi.

----

Spotkanie zakończyło się po kilku godzinach w co wchodziła też wizyta w Trzech Miotłach, gdzie wszyscy napili się po kuflu piwka kremowego.

----

We wtorek Harry, Ron i Hermiona zaczynali zajęcia od eliksirów. Profesor Snape na samym wstępie ogłosił, że dzisiejszego dnia będą przygotowywać eliksir wzrostu i jego przeciwieństwo, czyli eliksir powodujący kurczenie. Harry usiadł sobie z Draconem, który z szerokim uśmiechem powitał swojego chłopaka. Ron widząc jak Hermiona jest ciągnięta gdzieś na bok przez Pansy poczuł dziwne dreszcze zwłaszcza, że jedyną osobą bez pary był on i Zabini.
-Nie spodziewałam się, że będę kiedykolwiek pracować z tobą. –Szepnęła cicho Hermiona, a widząc uśmiech na buzi Parkinson zrozumiała o co chodzi. –Ach, rozumiem. Blaise poprosił Cię o to, bo chciał siedzieć z Ronem? –Zachichotała.

Kiedy wszyscy zajęli swoje miejsca, a Ron posadził tyłek obok Zabiniego, mogli w końcu zacząć warzyć eliksiry. 

Snape spoglądał na wszystkich czujnym wzrokiem, doszukując się jakichkolwiek oznak pierwszego spieprzenia eliksiru. Już nawet nie przyglądał się Neville’owi, bo ten był z góry skazany na niepowodzenia jak tylko wszedł do klasy. Podobnie Crabbe i Goyle, którzy pomimo przynależenia do Slytherinu nie mieli za grosz talentu do przyrządzania mikstur, nawet tak banalnych jak te, które dzisiaj mieli uwarzyć.

Nagle drzwi do klasy otwarły się.

-Dzień dobry, Profesorze Snape. –Do środka wszedł Syriusz Black uśmiechając się od ucha do ucha. –Przyszedłem po eliksir regenerujący. –Syriusz wciąż odczuwał lekki ból ciała po ostatniej walce z Remusem. Nic dziwnego więc, że chciał jakiś eliksir, który by mu choć trochę pomógł.

-Doprawdy, Black … nie mogłeś przyjść tu poza zajęciami? Jak widzisz właśnie prowadzę lekcję. –Warknął Severus.

Syriusz posłał mu delikatny uśmieszek. –No cóż, mógłbym przyjść na przerwie, ale pomyślałem, że skoro Twoi uczniowie warzą sobie co nieco to ja zajmę Ci chwilkę. –Zerknął na zawartość kociołka jednej z bliżej siedzących par. –A co to takiego? Wyczuwam jakby… mirt? –Mruknął wyraźnie starając się wyłapać coś nosem.

Severus spiął się i spojrzał na Black’a ze zdziwieniem. Sam też spróbował wyłapać w zapachy mirt, ale nic takiego nie wyczuł. W co ten pies pogrywa?

-Do tych eliksirów nie używa się mirtu. –Dodał. Podszedł do jednej z szafek, by poszukać eliksiru regenerującego i maści wspomagającej gojenie się ran.

-Och. Szkoda. To może stokrotka? –Zgadywał dalej co przyjęło kilka osób z rozbawieniem w tym Ronald uśmiechający się do Syriusza i czekający aż ten wypali z jakimś twórczym komentarzem, który dogryzłby Snape’owi. –Ha! A może Jaśmin? Albo Akacja? Zaraz, zaraz.. wiem już, to drzewo sandałowe? –Spoglądał na Severusa z jakimś dziwnym wyzwaniem. –Dzika wanilia? No dalej Severusie, coś mi tu dziwnie pachnie. Popraw mój nos, jeśli się mylę.

Snape w końcu zrozumiał o co temu kretynowi chodzi. Wcisnął mu do rąk dwie buteleczki i warknął:

-Masz i wynoś się, Głupi Pchlarzu! –Niestety Syriusz dostrzegł lekki rumieniec na twarzy Snape’a i uśmiechnął się jeszcze szerzej nim Mistrz Eliksirów go wyrzucił i następnie walnął książką w głowę chichoczącego pod nosem Rona, którego bawiła sytuacja, choć nie miał zielonego pojęcia co właśnie wyprawiał Syriusz Black.

No mniej więcej tak to wyglądało XD

Sev podszedł do niewielkiego okienka i wziął głębszy wdech, chcąc się uspokoić. Syriusz właśnie raczył wysłać mu dyskretnie wiadomość używając symboliki i mowy roślin. Mirt oznaczał tęsknotę za kimś. Stokrotka odnosiła się do ludzi urodzonych na przełomie 22 grudnia i 20 stycznia. Skoro, więc Sev urodził się 9 stycznia mógł uznać, że wszystko co mówił Black skierowane było do jego osoby. Jaśmin i akacja symbolizowały miłość i uczucie.. o drzewie sandałowym nawet nie wspominał, bo mówiło ono o wręcz głębokim zafascynowaniu kimś, bądź czymś. Kiedy jednak Sev przypomniał sobie wspomnienie o dzikiej wanilii, poczuł jak na jego policzki wstępuje jeszcze mocniejszy rumieniec. Wanilia mówiła o namiętności i czystym seksie. Syriusz Black właśnie wyznał mu swoje uczucia, przy całej klasie, używając.. mowy kwiatów.

Chyba będzie musiał go odwiedzić i porozmawiać na osobności, bo przez ich ostatnią rozmowę Black stał się trochę zbyt śmiały.

----

-Bella! Do jasnej cholery! –Lucjusz szedł właśnie do salonu, mając nadzieję, że wpadnie tam na swoją szwagierkę, która raczyła bez jego pozwolenia chwilowo wprowadzić się do jego domu i zmienić jeden z pokoi na pracownię krawiecką! –Bella! Obyś miała dobre wyjaśnienie co to wszystko ma znaczyć!

Lady Lastrange.. a raczej Lady Black siedziała w salonie trzymając w dłoni jedną z ksiąg dotyczącą wyszywania magicznych gobelinów. Odkąd uciekła z Azkabanu, w którym straciła swojego znienawidzonego męża, postanowiła wrócić do panieńskiego nazwiska. Kiedy do pokoju wpadł Lucjusz widocznie zbulwersowany lekką zmianą jaka zaszła w jego domu, Bella odłożyła książkę na bok.

-No i co tak wrzeszczysz? Przecież to tylko jeden pokój. Póki nie znajdę sobie jakiegoś odpowiedniego lokum pomieszkam nieco z Tobą. To chyba nic złego, prawda? Poza tym chce mieć gdzie zajmować się szyciem. Wiesz dobrze, że to mnie odpręża! –Spojrzała na niego z urazą. Jak śmiał sprzeciwiać się szwagierce?! Oj trzeba będzie nad nim popracować. –Jesteś strasznie spięty.. znajdź sobie jakieś hobby. Zacznij piec albo zajmij się ogrodnictwem. –Zaproponowała z uśmiechem.

-Czy Ty się słyszysz? –Spytał stojąc tuż obok, mierząc Bellę srogim spojrzeniem. –A co z Rabastanem? Dlaczego nie możesz zamieszkać z nim? –Spytał zaciskając dłonie na materiale szaty tak mocno, że aż palce mu zbielały.

-Rabi mieszka u znajomej, więc nie mogę wpychać się do domu obcej kobiety. Poza tym u Ciebie jest bezpiecznie i mogę widywać się z Draconem jak tylko będzie wracać do domu. –Zacmokała i otworzyła ponownie książkę na stronie, na której skończyła czytać. –A teraz bądź tak miły i odsuń się nieco, bo mi zasłaniasz światło! Nie chce sobie popsuć wzroku.

Lucjusza świerzbiła ręka. Naprawdę będzie mieć ciężki orzech do zgryzienia, jeśli chodzi o mieszkanie ze szwagierką. W najgorszym wypadku zamknie ją w sypialni, jeśli ta zacznie przesadzać ze swoimi potrzebami.

/No i jak sie podobało? Mam nadzieję, że chociaż troszkę XD
Daj znać w komentarzu. *_*